Το πρόσωπο Vedran Gagić είναι κοντά στον Πατριάρχη Σερβίας Πορφύριο και στους φιλορωσικούς φανατικούς κύκλους του Πατριαρχείου Σερβίας. Ο Vedran Gagić είναι Σέρβος «θεολόγος», αν και η «θεολογία» στη Σερβία και τη Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με την ορθόδοξη θεολογία, φτύνει και επικρίνει συνεχώς τις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθώς και άρθρα που εκθέτουν φιλορωσική και φιλοσερβική προπαγάνδα στην Εκκλησία.
Τώρα ο πληρωμένος Σέρβος φιλορώσος «θεολόγος» έχει την αποστολή να φτύσει το Αρχαίο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και το πρόσωπο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου Β’, ειδικά την απάντηση του Πατριάρχη Θεόδωρου στον Πατριάρχη Πορφύριο σχετικά με την Ουκρανία.
Ο Vedran Gagić αφήνει τον εαυτό του να αρνηθεί τα σύνορα του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας στην Αφρική, κατηγορεί το Παλαίφατο Πατριαρχείο ότι δεν φρόντιζε καθόλου το ποίμνιό του, ότι το ίδιο εισέβαλε στην επισκοπή του Ρωσικού Πατριαρχείου, σύμφωνα με το οποίο του ανήκει ολόκληρος ο κόσμος. συμπεριλαμβανομένου και το φεγγάρι.
Ο ίδιος Σέρβος φιλορώσος προπαγανδιστής διαδίδει αυτολεξεί τη ρωσική αφήγηση για την υποτιθέμενη «δίωξη των χριστιανών» στην Ουκρανία, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι οι Ρώσοι εκκλησιαστικοί τρομοκράτες στην Αφρική δεν κάνουν τίποτα αντικανονικό και παράνομο.
Ο Σέρβος προπαγανδιστής προφανώς δεν γνωρίζει ότι όταν το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας εκχριστιανίστηκε την Αφρική και διέδωσε το Ευαγγέλιο στην αρχαιότητα, οι Σέρβοι δεν υπήρχαν καν ως λαός και αργότερα όταν σχηματίστηκαν ως λαός πίστευαν στο νερό, τον ήλιο και τη γη.. Αιώνες αργότερα, η Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκχριστιανίστηκε τους Σέρβους άγριους και ειδωλολάτρες όταν συγκροτήθηκαν ως λαός. Και παρ’ όλα αυτά, οι Σέρβοι εξακολουθούν να δείχνουν, όπως οι Ρώσοι, ότι δεν είναι επαρκώς εκχριστιανισμένοι και χρειάζονται εκ νέου ευαγγελισμό αν θέλουν να αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ιδού το επαίσχυντο άρθρο στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Σερβίας του «θεολόγου» Vedran Gagić, ο οποίος στο κείμενό του χρησιμοποιεί κυρίως γλώσσα που δεν ταιριάζει σε λόγιο και μορφωμένο άνθρωπο:
What about me? (Και εγώ;)
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος απάντησε με επιστολή στην έκκληση του Αγιωτάτου Πατριάρχη Σερβίας Πορφύριου, στην οποία ο Αγιώτατος Πατριάρχης Πορφύριος μεσολαβεί για τον Ουκρανό Μητροπολίτη Παύλο, ο οποίος φυλακίζεται άδικα ενώ οι πιστοί στην Ουκρανία διώκονται και παραβιάζονται καθημερινά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Αυτή η ευγενής, βαθιά χριστιανική και αληθινά ανθρώπινη χειρονομία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Πορφυρίου να απευθύνει έκκληση στη συνείδηση των θρησκευτικών ηγετών του κόσμου για λογαριασμό εκείνων που διώκονται για τη χριστιανική τους πίστη και ανήκουν στη μοναδική κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία (Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας) αντηχεί στις καρδιές όλων των πιστών. Όμως, δυστυχώς, δεν φαίνεται έτσι στην καρδιά του Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Είναι απλά εκπληκτικό το γεγονός ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία, μια ομιλία που σχετίζεται με τα δεινά του πιστού λαού της Ουκρανίας, μόνο για να επιστήσει την προσοχή πάνω του και να γκρινιάζει για την υποτιθέμενη ρωσική εισβολή στη δικαιοδοσία του. Συγκρίνει τα πραγματικά βάσανα των πιστών στην Ουκρανία με τα υποτιθέμενα βάσανα του πνευματικού του ποιμνίου, μόνο και μόνο επειδή μέρος του ποιμνίου του έπεσε στη ρωσική δικαιοδοσία, εντελώς οικειοθελώς και με δική του πρωτοβουλία.
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ήταν ο πρώτος που παραβίασε την εδαφική δικαιοδοσία της Ρωσικής Εκκλησίας αναγνωρίζοντας μια παράνομη εκκλησιαστική οργάνωση ως νόμιμη εκκλησία στην Ουκρανία. Εξαιτίας αυτού, μερικά από τα πνευματικά του παιδιά επαναστάτησαν, θεωρώντας τις πράξεις του μη κανονικές, και ζήτησαν να γίνουν δεκτοί στη Ρωσική Εκκλησία. Οι Ρώσοι περίμεναν δύο χρόνια πριν υποδεχθούν τον κλήρο και τον κόσμο που για τον παραπάνω λόγο είχαν εγκαταλείψει τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Είναι απίστευτο ότι ένας Ορθόδοξος ηγέτης τόσο υψηλόβαθμου όπως ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας έσκυψε στο επίπεδο μιας φτηνής προσπάθειας να εμπλέξει την Αγία Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία σε μια διαμάχη που είχε προσωπικά με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία – μια διαμάχη που προκλήθηκε και μυήθηκε, πρέπει να προστέθηκε, με τις δικές του ενέργειες – και να προσπαθήσει να τα επιτύχει όλα αυτά χρησιμοποιώντας τη δίκαιη κατοχή του πατριάρχη της Σερβίας για τον αδελφό του επισκόπου, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή ενάντια σε όλα τα πρότυπα που διέπουν τους πολιτισμένους κόσμος.
Είναι πράγματι τόσο διεφθαρμένη η θεσμική Ορθοδοξία που μπορεί να ανέχεται τον εγωισμό σε τέτοια κλίμακα και την παντελή έλλειψη δικαιοσύνης, ώστε δηλώσεις όπως αυτή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας να στέλνονται σε όλο τον κόσμο χωρίς ίχνος ντροπής; Πώς συγκρίνονται η λεηλασία και το κάψιμο εκκλησιών, ο ξυλοδαρμός και η τρομοκρατία κληρικών και πιστών, η στέρηση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ιθαγένειας, οι απελάσεις, οι επιθέσεις, η φυλάκιση και άλλα παρόμοια στην Ουκρανία με την εθελοντική μεταφορά ορισμένων ιερέων σε άλλη δικαιοδοσία?
Αν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ήθελε να συζητήσει τα δεινά της εκκλησίας του, ίσως θα μπορούσε να αναφέρει παραδείγματα των δικών του κληρικών που αρνούνταν στο «ποίμνιό» του την πρόσβαση στη μοναδική πηγή πόσιμου νερού ως τιμωρία για τη μεταφορά του σε άλλη δικαιοδοσία. Ή μήπως θα έπρεπε να πω πώς κάποιοι πήραν τα αντίμηνα της Ρωσικής Εκκλησίας μόνο για να τους φωτογραφίσουν και να τους χλευάσουν, ή πώς οι επίσκοποι της εκδικήθηκαν τον κλήρο και το εκκλησίασμα με διάφορους τρόπους και απαριθμούσαν πολλές τέτοιες παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους, ακόμη και της βασικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αλλά όχι, αντί για όλα αυτά, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας επέλεξε να φωνάξει δημόσια και σχεδόν να καταδικάσει τον Αγιώτατο Πατριάρχη Σερβίας για την έκκλησή του να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του άδικα καταδικασμένου εν Χριστώ αδελφού, του κλήρου και των πιστών, των πασχόντων. Σώμα Χριστού στην Ουκρανία. Με μεγάλη λύπη και ντροπή ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας βρήκε την ευκαιρία να πει με τον πιο επαίσχυντο και αγενή τρόπο: Και εγώ;